Eind juni van dit jaar liep ik op meerdere fronten vast tijdens mijn re-integratie. Na anderhalf jaar intensieve revalidatie en herstel van Covid19 viel ik drie stappen terug en kwam ik in een nieuw behandeltraject voor mijn vermoeidheids- en cognitieve klachten: NRMP. ‘Niet Rennen Maar Plannen’ is een behandelprogramma voor als je snel en vaak moe en overprikkeld bent.
Cognitieve revalidatie voor patiënten met hersenletsel en milde cognitieve problemen.
Hierbij krijg je handvatten, of zoals het in de modules genoemd wordt: ‘strategieën’, om beter te leren omgaan met de beperkingen die je hebt. Nu wordt het mede ingezet voor langdurig aanhoudende klachten van Covid19.
De afgelopen maanden praat ik veel over mijn herstel, want het houdt me bezig. Ik vind het belangrijk dat vrienden en familie weten wat het traject met me doet, wat er aan de hand is. Maar ook mensen die wat minder dicht bij me staan geef ik regelmatig uitleg. Dat kost me energie, maar voor mij is het belangrijk dat die onzichtbaarheid zichtbaar wordt. Want daar begint het. Het is belangrijk dat ik mijn grenzen aangeef, dat men weet waar ik anders tegenaan loop.
Dat start met begrip, dus leg ik mijn klachten uit. Hoe die ontstaan en wat voor mij goed is of wat wel of niet (meer) werkt. Dat moest ik leren maar dat verloopt goed. Empathische reacties zoals “oh, maar daar heb ik ook al zo lang last van” waarbij het handgebaar tijdens deze opmerking me niet ontgaat. Ze zijn niet kwaad bedoeld maar het leidt mij af. Mijn familie (‘ouderdomsklachten’), vriendinnen (‘overgangsklachten’) of een collega (‘een vriendin heeft dezelfde klachten’), veel mensen doen dat. Daardoor switcht het onderwerp naar hen en wordt het gesprek overgenomen. Zo werkt dat, want in gesprek zijn werkt twee kanten op. Normaal pak je weer terug in zo’n gesprek, maar bij mij is dat draadje er weer terug naar toe vaak kwijt. Ik moest namelijk schakelen en moet alle informatie nog verwerken. Het gevoel wat daaruit voortkomt is bij mij versterkt en in een tel van een seconde heb ik ontspoorde gedachten.
Inmiddels heb ik me aangeleerd om op zo’n moment mijn ogen te sluiten en tegelijkertijd mijn vinger of hand op te steken terwijl ik doorpraat. Daardoor beseft de ander dat ik de aandacht nog even wil vasthouden en mijn verhaal wil afmaken. Dat moment vergt ook energie, maar het werkt. Wat voor mij namelijk niet werkt is vragen of ik mijn verhaal mag afmaken want dan ben ik de draad kwijt door de afleiding. Dan moet mijn brein pas op de plaats maken want ik moet dan mijn verhaal parkeren, tegelijkertijd de informatie van de ander aanhoren, verwerken en nog eens opslaan. Stel dat daar ook nog een vraag aan gekoppeld is, dan moet ik ook nog eens nadenken. Dat is veel. Véél te veel. Mijn brein filter dat niet goed. Ik raak overprikkeld en loop vast. Breinmist. Kortsluiting. Ik ben gelijk van slag, word emotioneel en kom amper terug uit dat vastgelopen moment.
Ik op mijn kwetsbaarst. Niet mijn sterkste eigenschap en het voelt steeds erg ongemakkelijk. Ondanks dat die momenten vooral begrip hebben opgebracht. Dat buigt het tegelijkertijd om naar iets moois: zichtbaarheid!
En dat ‘NRMP’? Ik raad iedereen aan om het eens te bestuderen, dus ook zonder cognitieve problemen of hersenletsel! Het heeft namelijk goede strategieën die iedereen wel kan gebruiken. Want zeg nou zelf, weet jij altijd waar je sleutels liggen? Twijfel jij nooit of je het gas wel of niet hebt uitgedraaid? Vergeet jij nooit boodschappen omdat die niet op je lijstje staan? Of namen van mensen, waar je even niet meer opkomt? In mijn kring ken ik intussen wel een aantal mensen die daar last van hebben. Die ga ik volgende keer goeie tips geven!
